Dünyanın en mutlu insanı kavramı

Şimdi... Nasıl başlanır bu konuya bilmiyorum aslında ortadan bi yerden dalıp girmek istiyorum buna. Her şeyden çok sevdiğiniz bi insanın üzüntüsünü izlediniz  mi daha önce? Göz göre göre üzülmesine hemde.. Üzüldüğünü anlattığında sadece keşke böyle olmasa deyip kaldınız mı yada? Ben kaldım.. Üzüntüsünü her gün dinleyip elim kolum bağlı kaldım hemde. Sadece keşke böyle olmasa diyebildim saatlerce ama bunu demenin neye kime faydası var ki? Nefret ettim her zaman keşke demekten. Çünkü keşke o kadar boş bi söz ki.. Bazen düşünüyorum her şeyi değiştirmek benim elimde olsaydı ne güzel olurdu diye araya bir yerlere keşke sözünü de sıkıştırıyorum tabi her zamanki gibi. Her insan hayatında mutlaka bir acı görür bana göre, bazen iki bazen çok daha fazla. Ama insan her defasında en büyük acı kendisininki gibi davranır öyle değil mi? Şuan bende öyle düşünüyorum.. Şuan hayattan tek istediğim sevdiğim kişinin üzüntülerinin geçmesi kendim için istediğim tek bir dileğim bile yok. Sevmiyorum bencil olmayı daha doğrusu olamıyorum. Çok sevdiğim bir filmde diyordu ki dünyanın en mutlu insanı aynaya baktığında  sadece kenisini görendir... Ben aynaya baktığımda kendimi değil sevdiğim insanları görüyorum çünkü benim korkularım var, ya sizin?